***Ψάχνοντας, ίσως να βρήκα και την καλύτερη απάντηση. Σας την παραθέτω ακριβώς όπως την διάβασα. 

Την αγαπάμε διότι η φωτογραφία κατασκευάζει την πραγματικότητα είτε έχει αυτή την πρόθεση είτε όχι. Γιατί μπορείς να μοιραστείς στιγμές, καταστάσεις, αλλά και να τις κρατήσεις για πάντα. Διότι διεγείρει τη φαντασία αφού αφήνεται ελεύθερη. Ένα χαμόγελο, δυο μάτια, ένα σούρουπο, μια αγκαλιά ανοιχτή ή μια υψωμένη γροθιά... αυτά είναι εκεί, μόνα τους αλλά πανίσχυρα να ξυπνήσουν αναμνήσεις ή να κεντρίσουν τη σκέψη. Η φωτογραφία είναι για όσους δε φοβούνται να αφεθούν σε συναισθήματα, για όσων η σκέψη γρηγορεί, για όσους γοητεύονται από την αναζήτηση και δε βολεύονται με τα έτοιμα. Όπως είχε πει και ο Pablo Picasso: “I have discovered photography. Now I can kill myself. I have nothing else to learn.” Αλλά και ο Brooks Anderson: “The virtue of the camera is not the power it has to transform the photographer into an artist, but the impulse it gives him to keep in looking..".”

Φίλος είναι αυτός που θα περάσεις μαζί του τις πιο ευτυχισμένες σας στιγμές.
Φίλος είναι αυτός που θα σε ακούει να του λες τα προβλήματα σου με τις ώρες και δε θα γκρινιάξει.

Φίλος είναι αυτός που θα είναι εκεί όταν τον χρειαστείς.

Φίλος είναι, φίλος είναι, φίλος είναι....

 

Φίλος δεν είναι αυτός που θα σου πει: "χάθηκες".  Οι φίλοι σου επιδιώκουν να σε δουν. Σου στέλνουν μήνυμα και την Τετάρτη. Όχι μόνο την Παρασκευή ή το Σάββατο που θα βαρεθούν να κάτσουν μόνοι τους στο σπίτι. Τι και αν έχεις να δεις το φίλο σου 2 βδομάδες. Αν είναι φίλος σου θα είναι όλα όπως πριν. Σαν να μη πέρασε μια μέρα.

 

Και έτσι τελικά δεν είναι φίλος σου. Είναι απλά γνωστός σου. Τι και αν ταιριάζατε στο ίδιο στυλ μουσικής; Αυτό δε σημαίνει τίποτα. Έπρεπε απλά να ταιριάζετε στον τρόπο που καταλαβαίνετε μεταξύ σας.

και πότε θα κάνεις παιδί, και άντε και περιμένουμε και και και...
Ε να. Είναι μια μικρή πριγκίπισσα.

Μπορεί να μην ξέρει κανείς τι είναι αυτό που έχεις μέσα σου. Ίσως βρεθείς σε κάποια πολύ ιδιαίτερη στιγμή. Μοναξιά, ας πούμε. Υπάρχει μεγάλη περίπτωση να μιλήσεις σε κάποιον άγνωστο και όχι σε κάποιον φίλο. Υπάρχει ακόμη μεγαλύτερη περίπτωση να μην τον ξαναπετύχεις πουθενά αυτόν τον άγνωστο x. Κατά ένα μεγάλο ποσοστό, είναι σαν να έχει φύγει ένα βάρος από πάνω σου.

Εγώ όμως ούτε αυτόν τον τρόπο επέλεξα.

Που καταλήγει αυτό το τρένο; 

Είναι κάποιοι άνθρωποι που έρχονται στη ζωή σου για να τους φροντίζεις, να τους ερωτεύεσαι, να τους θαυμάζεις, να τους απολαμβάνεις, να κάνεις την πιο τρελή παρέα μαζί τους ή απλά να τους αγαπάς. 

Τον κάθε ένα για τον δικο του ξεχωριστό λόγο. Έτσι και εσύ. Ήρθες στη ζωή μου με τον πιο περίεργο τροπο. Και μόνο περίεργη που δεν είναι πια. 

Όταν κανονίζεις καφέ και ορίζεις ώρα και τελικά μπερδεύεσαι και φτάνεις 2 ώρες πιο νωρίς, κάνεις απλά μια βόλτα στη θάλασσα.

Το καλό που βρίσκετε στους άλλους, υπάρχει και μέσα σας.

Τα λάθη που βρίσκετε στους άλλους, είναι και δικά σας λάθη.

Μετά απ όλα αυτά, για να αναγνωρίσετε κάτι πρέπει να το γνωρίσετε.

Οι πιθανότητες που βλέπετε στους άλλους, είναι και δικές σας.

Η ομορφιά που βλέπετε γύρω σας, είναι η δική σας ομορφιά.

Ο κόσμος γύρω σας είναι μια αντανάκλαση.

Ένας καθρέφτης που σας δείχνει τι άτομο είστε.

Για να αλλάξετε τον κόσμο σας, πρέπει να αλλάξετε τον εαυτό σας.

Το να κατηγορείτε και να παραπονιέστε μόνο κάνει τα πράγματα χειρότερα.

Οτιδήποτε φροντίζετε, είναι δική σας υπευθυνότητα.

Αυτό που βλέπετε στους άλλους , δείχνει εσάς τους ίδιους.

Βλέπετε το καλύτερο στους άλλους και θα είστε το καλύτερο..

Δίνετε στους άλλους και έτσι δίνετε στον εαυτό.

Ας εκτιμάτε το όμορφο και θα είστε όμορφοι.

Θαυμάζετε τη δημιουργικότητα και θα είστε δημιουργικοί.

Αγαπάτε και θα είστε αγαπητοί.

Κατανοείστε και θα σας κατανοούν.

Ακούτε και η φωνή σας θα ακούγεται.

Διδάξτε και θα μάθετε.

Δείξτε το καλύτερο σας πρόσωπο στον καθρέφτη.

Και θα είτε ευτυχισμένοι με το πρόσωπο που θα βλέπετε.

Θα ήθελα να χαθώ και πάλι στον Καβάφη!

Θα ήθελα να ήμουν ελεύθερη!

Να περπατάω τώρα δίπλα στην παραλία.

Σε κάποιο νησί.

Έστω στην γλυκιά μου Θεσσαλονίκη.

Να κάνω μια βόλτα στα μαγαζιά.

Χωμένη μέσα στον κόσμο.

Να είμαι μια ακόμη κοινή παρουσία.

Να είμαι ένα ακόμη πρόσωπο μέσα στο πλήθος.

Να δροσιστώ σε μια φοιτητική καφετέρια.

Να χλευάζω τη ζωή και την πορεία μου.

Να παίζω τάβλι.

Να κρίνω την ψυχή μου από τα ζάρια.

Και αφού τα κάνω όλα αυτά.

Αφού διασκεδάσω την πόλη μου.

Θα πάω να κοιμηθώ μες στα βιβλία.

Στο πολυώροφο εκείνο κτήριο.

Εκείνο το σπίτι που ξέρει τα πάντα.

Όλα τα παρόντα, τα παλιά και τα μέλλοντα.

Πόσες φιλοσοφίες!

Πόσες ερμηνείες της ψυχής!

Εκεί θα πηγαίνω για να ονειρευτώ.

Ή έστω να χαζέψω απ’ το παράθυρο.

Και μετά μια βόλτα στο Τελόγλειο.

Για να εναποθέτω την ψυχή μου,

Μόνο για λίγο,

Δίπλα στις ύψιστες απεικονίσεις της φιλοσοφίας.

Να χαμογελάει ψεύτικα και αυτή δίπλα στο μυστήριο της Mona Liza.

Ύστερα θα ήθελα να συναντώ ένα άλλο βλέμμα.

Κάποιον να ικανοποιεί την ευτυχία μου.

Να με παρασέρνει σε πραγματικότητες μη επιτρεπτές.

Να με γλεντάει με στοργή.

Και η μουσική μου.

Να ψέλνει όλη μέρα στο μυαλό μου.

Για να γεμίζει τις στιγμές μου.

Να μην μένουν μισές.

Θα μπαίνω σε μικρές boutique.

Θα είναι γεμάτες χρώματα.

Θα είναι γεμάτες επιθυμίες.

Και θα αγοράζω υφάσματα και δαντέλες.

Βελούδινα και μεταξωτά σκεπάσματα.

Ύστερα θα πλέκω με τη γλυκιά μου μητέρα.

Θα μου μάθει εκείνη να φτιάχνω φορέματα.

Θα μου μάθει εκείνη να είμαι όμορφη και λαμπερή.

Σαν τα κοχύλια.

Γεμάτη αλμύρα.

Θα ευχαριστιόμαστε ανθρώπινες ηδονές.

Στο ίδιο μικρό διαμέρισμα.

Τότε δεν θα μαλώνουμε πια.

Τα καλοκαίρια θα πηγαίνω στο νησί.

Όχι μόνη!

Πάντα θα είναι κοντά μου εκείνος!

Ένα αλμυρό γαλανόλευκο σπιτάκι θα έχω.

Θα σκάει πάνω του το κύμα.

Και όταν κουράζομαι θα τρέχω στην αγκαλιά της θάλασσας.

Για έναν κρότο στον αφρό της.

Και μετά θα ζω ελευθερία στο μικρό μπαλκονάκι.

Θα ποτίζω τα λουλούδια μου.

Θα μοσχοβολάει όλη η γειτονιά.

Θα μαζεύω τα φρούτα από τα δέντρα.

Ο κήπος θα είναι πάντα δροσερός και πλούσιος.

Θα τραγουδάνε τα αηδόνια πρωί και βράδυ.

Και θα βρέχει ο ουρανός αστέρια κάθε νύχτα μας ρομαντική.

Σε μια αιώρα θα γεννηθούν φιλιά και αγάπη.

Θα γεννιούνται.

Συνέχεια.

Μέχρι να μεγαλώσω.

Και όταν μεγαλώσω θα γίνει η αιώρα κούνια βρεφική.

Και τα λουλούδια μου νεράιδες να λατρεύουν το ανθάκι μου.

Το ανθάκι μας.

Νεράιδες, που αρέσουν σε αυτόν.

Να το προσέχουν και να του τραγουδούν τα βράδια όνειρα γλυκά.

Και θα ανθίζει κάθε χρόνο πιο πολύ.

Θα ψηλώνει και θα πληθαίνει.

Ως που θα μας ξεπεράσει.

Ως που θα φτάσει πιο ψηλά και απ’ τους δυο μας.

Και ίσως μέχρι τότε να μην είναι μοναχό του.

Ίσως να φέρει η αγάπη άνθη πολλά.

Και όλοι μαζί θα στρώνουμε το τραπέζι.

Κάθε αυγουστιάτικο μεσημέρι.

Θα φωνάζουν οι ματιές μας και θα ζούμε.

Και η αιώρα θα παραμείνει για πάντα κρεβάτι μωρουδιακό.

Και τα λουλούδια στεφάνι στα βρεφικά μαλλάκια.

Και εμείς θα αφήσουμε την πόλη μας για πάντα.

Θα ζήσουμε στη θάλασσά μας.

Για λίγο ακόμα.

Αγκαλιά.

Α.Κ

9/5/2012