Όταν μιλάω για εσένα.

Ξεκινάει απ’ τη μία άκρη. Κρεμιέται απ’ τη μύτη μου, παίρνει φόρα και διασχίζει όλη την απόσταση μέχρι την άλλη άκρη σαν εκκρεμές. Είναι μια περίεργη γκριμάτσα του κάτω μισού του προσώπου μου. Την προκαλεί ένα περίεργο συναίσθημα, που έχει γεννηθεί κάπου μέσα μου στο βάθος και δε φτάνω να το διώξω· μια επιθυμία, μια ανάγκη, μια εξάρτηση. Είναι ένα περίεργο χαμόγελο, σαν πεντάχρονο πιτσιρίκι που τρέχει όλη μέρα στη φάτσα μου και δε μ’ ακούει στιγμή. Έχω αποκτήσει ένα πεντάχρονο χαμόγελο.

Μαζί σου. 

Ποτέ μου δεν ήξερα πως είναι να παραδίνεσαι άνευ όρων. Ποτέ δεν είχα νιώσει την ένταση των συναισθημάτων. Πάντοτε έψαχνα να βρω τον εαυτό μου σε μισοτελειωμένες πράξεις και κουβέντες. Τότε που ηθελημένα αγκαλιάζεις τη θλίψη σου. Δεν ήξερα όμως πως σε τέτοιες καταστάσεις πάντα κάποιος θα βρισκόταν εκεί. Δεν έχει σημασία αν θα σε έβλεπα ή όχι, αν θα σ' άκουγα ή όχι, αν σου μιλούσα ή όχι. Σημασία έχει που ήσουν εκεί.

Αλλά πολλές φορές χωρίς να πει ούτε μία λέξη. Στις πιο ακραίες εκφράσεις της η αγάπη είναι άηχη.

Σ' ένα βλέμμα.

Σε ένα χάδι.

Σ' ένα άγγιγμα.

Σπίτι είναι οπουδήποτε μαζί σου.

Για κάθε μου ταξίδι, είσαι ο προορισμός μου. Όπου και αν είμαι, όπου και αν ταξιδεύω, θέλω πάντα σε σένα να γυρνάω. Ότι είμαστε το κουβαλάμε συνεχώς μαζί μας. Και εγώ, είμαι εσύ. Όσο μακριά και αν είμαστε, πάντα βρίσκουμε τρόπο να ερχόμαστε κοντά και να φτιάχνουμε τον δικό μας χωροχρόνο.