Μια  γυναίκα που δεν έχει όνομα. Μια ανύπαντρη γυναίκα που έχει στα σπλάχνα της ένα παιδί. Μια γυναίκα που δεν μας αποκαλύπτει την κοινωνική της θέση. Αντιμετωπίζει τον πατέρα της, την μητέρα της, τον άντρα της, τον διευθυντή της, τον γιατρό της. Αλλά είναι μόνη. Αυτή και το μωρό της. Ένας μονόλογος εξομολόγηση. Οι θεατές μάρτυρες στην ζωή της. Στην καταδίκη της.

Η παράσταση τελείωσε. Η Ζέτα γλυκιά και φιλική με όλους. Σας ευχαριστώ, έλεγε συνεχώς με ένα μεγάλο χαμόγελο. Μπορώ να γράφω για πολλές ώρες ακόμη. Για να σας πω ότι ήταν μαγευτικά. Ότι με  άγγιξε. Και είναι από τα λίγα θέατρα που έχω δει και έχω μείνει ενθουσιασμένη. Και είμαι ακόμη. Να πάτε να το δείτε. Αξίζει.