Για άλλη μία φορά πήγαμε στο θέατρο Αυλαία. Εκεί που η Ζέτα Δούκα μας συγκινεί, μας ταξιδεύει. Το ταξίδι του γράμματος έφτασε στο τέλος του. Παρασκευοσαββατοκύριακα το twitter γέμιζε με σχόλια προς την Ζέτα, λέγοντάς της πόσο υπέροχη ήταν στην παράσταση και πόσα συναισθήματα μετέδιδε η ερμηνεία της. 

"Έμαθα κάτι απόψε." Είναι η πρώτη φράση που ακούμε, με την έναρξη του εξαιρετικού αυτού μονολόγου. Και ξέρετε τι έμαθα εγώ; Ότι η ζωή δεν πεθαίνει. Αυτή ήταν και η τελευταία φράση. "Γιατί η ζωή δεν πεθαίνει". 

Ήταν μία παράσταση που θα μπορούσα να βλέπω κάθε μέρα. Στην αρχή έλεγα πως δεν θα πήγαινα να δω την παράσταση. "Θα βαρεθώ σε έναν μονόλογο". Ευχαριστώ τον Β, που μου είπε, "Έλα, θα είναι υπέροχη". Δεν είχε απλά δίκιο. Ήταν κάτι παραπάνω από υπέροχη.